Τότε προπολεμικά, ελάχιστοι διερωτώνταν για τους αληθινούς λόγους των Εβραϊκών ενεργειών στην Γάζα το 2023, κανένας δεν σκεφτόταν με ποια λογική έκανε τότε το Εβραϊκό κράτος όλες εκείνες τις φρικαλεότητες κατά των Παλαιστινίων, με ποιους γείτονες θα ζούσε και θα συναλλασσόταν μελλοντικά μετά τον πόλεμο. Ήταν φανερό ότι το Εβραϊκό κράτος τα έπαιζε όλα για όλα, σίγουρο ότι θα εξερχόταν νικηφόρο από την μάχη του κατά της Ορθοδοξίας που είχε αρχίσει στην Ουκρανία, γνωρίζοντας εκ προοιμίου ότι είχε αρχίσει ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος που θα αναδιαμόρφωνε ριζικά τον γεωγραφικό και γεωπολιτικό χάρτη με την κατάργηση χωρών, συμπεριλαμβανομένων και χωρών δίπλα του. Επειδή, η περίπτωση του Εβραϊκού κράτους δεν ήταν η ίδια, π.χ., με εκείνη της μεταπολεμικής Γερμανίας, που παραδέχτηκε ήττα, μετανόησε, πλήρωσε αποζημιώσεις, και μετά τον πόλεμο είχε αγαστή συνεργασία με τους γείτονες της, που παρέμεναν πάντοτε οι ίδιοι. Σήμερα στο μέλλον, ο αναγνώστης διακρίνει πια ξεκάθαρα ότι οι απεγνωσμένες πολεμικές ενέργειες του Εβραϊκού κράτους ήταν όντως ενδεικτικές και επιβεβαιωτικές της επερχόμενης τότε κατάρρευσης του Δολαρίου.

Τα όσα ακολουθούν πιο κάτω σχετικά με την κατάρρευση του Δολαρίου, αφορούν επίσης την Κύπρο και τον Ελληνισμό:
Ανέκαθεν το Εβραϊκό κράτος ήταν ένα τεχνητό κράτος που ζούσε στον αναπνευστήρα του Δολαρίου, περικυκλωμένο από εκατομμύρια Άραβες. Μετά λοιπόν την εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία και την παταγώδη αποτυχία του ΝΑΤΟ να την εκδιώξει, η αντίχριστη Εβραϊκή «ελίτ» κατάλαβε ότι το Εβραϊκό κράτος θα τελείωνε με το τέλος του Δολαρίου. Το Εβραϊκό κράτος προέβη τότε στις απεγνωσμένες πολεμικές ενέργειες του κατά των Παλαιστινίων, όχι βέβαια επειδή ήθελε δήθεν να εξαλείψει την τρομοκρατία, ή να πάρει δήθεν το φυσικό αέριο της Γάζας, ή πάλι για να ανοίξει δήθεν δική του διώρυγα σε αντικατάσταση εκείνης του Σουέζ, κλπ. Τι να τα έκανε άλλωστε όλα αυτά χωρίς το Δολάριο και χωρίς γείτονες πρόθυμους να συναλλάσσονται εμπορικά μαζί του;

Με πρόφαση την 7η Οκτωβρίου 2023 (που ήταν η αντίστοιχη φάρσα της 9/11 του 2001 στις ΗΠΑ), το Εβραϊκό κράτος προέβη στις εγκληματικές ενέργειές του με σκοπό να φέρει κάτω το τέμενος του Αλ Άκσα, να το αντικαταστήσει με τον τρίτο ναό του Σολομώντα, και να στέψει εντός του τον αντίχριστο δήθεν ψευδομεσσία του, όπερ και εγένετο, όπως το διαπιστώνει σήμερα ο αναγνώστης του μέλλοντος. Επειδή εξ’ αρχής και με δικαιολογία το Γερμανικό ολοκαύτωμα, η στέψη του αντίχριστου ψευδομεσσία των Εβραίων που σταύρωσαν τον Χριστό ήταν ο κύριος λόγος ίδρυσης του Εβραϊκού κράτους από την Αγγλοσαξονική «ελίτ» και την νέα παγκόσμια τάξη της.

Γνωρίζοντας ότι μετά το μακελειό δεν υπήρχε η παραμικρή πιθανότητα αγαστής συνεργασίας και εμπορικής συναλλαγής προς οικονομική επιβίωση με τους γύρω Άραβες, το μόνο που ενδιέφερε την τότε προπολεμική αντίχριστη Εβραϊκή «ελίτ» ήταν (1) η Ιερουσαλήμ με τον ναό του Σολομώντα, και (2) μια ναυτική διέξοδος από την θάλασσα της Γάζας προς την Κύπρο. Αδιαφορώντας λοιπόν για το σύνολο του Εβραϊκού λαού και με υποκριτικό πρόσχημα δήθεν την ανθρωπιστική βοήθεια προς τους Παλαιστινίους (τους οποίους η αντίχριστη Εβραϊκή «ελίτ» μαζί με την Αγγλοσαξονική «ελίτ» μπορούσαν κάλλιστα να τους θρέψουν πλουσιοπάροχα από την Ράφα), οι δύο αντίχριστες «ελίτ» επέλεξαν τότε την Κύπρο σαν διέξοδο του Εβραϊκού κράτους, προορίζοντας την να γίνει το νέο λειτουργικό Εβραϊκό κράτος (παλιό Αγγλοσαξονικό σχέδιο). Σε συνεννόηση με τις ΗΠΑ, το Εβραϊκό κράτος έχτισε τότε πριν τον μεγάλο πόλεμο ναυτική στρατιωτική βάση στην Γάζα ονομάζοντάς την δήθεν «πλατφόρμα εκφόρτωσης της ανθρωπιστικής βοήθειας», θέλοντας μάλιστα να χτίσει και στην Λάρνακα της Κύπρου αντίστοιχη ναυτική στρατιωτική βάση υπό Εβραϊκή διοίκηση.

Όπως όμως βλέπουμε σήμερα στο μέλλον, δεν πρόλαβε να το κάνει. Τον ναυτικό στρατιωτικό διάδρομο μεταξύ Λάρνακας και Γάζας τον είχαν ονομάσει τότε «Αμάλθεια», και του έδωσαν υπόσταση μέσω διεθνούς διάσκεψης δεκάδων κρατών στην Κύπρο.
Εν τω μεταξύ, η Εβραϊκή «ελίτ» που ήξερε τι ερχόταν, ενθάρρυνε τους φίλους της που είχαν πλουτίσει με αεριτζίδικο χρήμα να αγοράζουν μαζικά περιουσίες, τόσο στην ελεύθερη όσο και την κατεχόμενη ακόμα τότε Κύπρο. Ήταν ένας τρόπος για τους πλούσιους Εβραίους να αντάλλασσαν με εμπράγματες αξίες (με γη και σπίτια) τα Δολάρια τους, που γνώριζαν ότι σύντομα θα τους ήταν άχρηστα (μόνο όλοι οι άλλοι ανά το παγκόσμιο δεν το γνώριζαν ότι ερχόταν κατάρρευση και συνέχιζαν να επενδύουν στο Δολάριο). Μόνο που, λόγω του ότι ήταν εωσφοριστές, άρα εγγενώς αλαζόνες, δεν υπολόγισαν τον Ξενοδόχο, δηλαδή το θέλημα του Θεού. Επειδή, ναι μεν όπως βλέπουμε σήμερα στο μέλλον η Ρωσία έχασε τον πόλεμο, πλην όμως δεν τον κέρδισαν η Δύση με το Εβραϊκό κράτος. Τον φοβερό πόλεμο που ξέσπασε (τον Αρμαγεδδώνα), τελικά τον κέρδισε η Ορθοδοξία της Ρωμιοσύνης με κέντρο την Κωνσταντινούπολη, υπό πλήρη Ελληνική πολιτική και στρατιωτική Διοίκηση, και με την Κύπρο ελεύθερη.

Επίσης και με βάση την πρόνοια του Θεού που δεν ήθελε την Κύπρο να ανήκει στους Εβραίους σταυρωτές του Θεού, στο νησί ήταν «ευτυχώς» στρατιωτικά παρόντας ο αστάθμητος και ασύμμετρος παράγοντας «Τουρκία». Γι’ αυτό και έκαναν το παν τότε προπολεμικά, να «λύσουν» το Κυπριακό, το οποίο θα μπορούσε να είχε λυθεί κάλλιστα το 2004, αν δεν ήταν το τότε ηρωικό ΟΧΙ του Κυπριακού Ελληνισμού, που βασικά απετέλεσε το εκ προοιμίου τέλος της νέας παγκόσμιας Αγγλοσαξονικής τάξης. Κοντολογίς, τώρα στο μέλλον γνωρίζουμε πως, αν ο Μακάριος δεν έκανε τα όσα αντεθνικά έκανε και δεν γινόταν η Τουρκική εισβολή του 1974, τότε η Κύπρος θα γινόταν Εβραϊκή και η Ρωσία δεν θα υπήρχε. Επειδή δε το Εβραϊκό κράτος είναι κράτος-apartheid που βασίζεται στην αιματολογική συγγένεια της Ιουδαϊκής φυλής, οι Κύπριοι (Έλληνες και Τούρκοι) θα έπρεπε να εγκαταλείψουν το νησί, όπως εγκαταλείπουν την Παλαιστίνη οι Άραβες. Αν όντως λυνόταν το Κυπριακό όπως ήθελε η Αγγλοσαξονική «ελίτ», τότε η Τουρκία θα γινόταν αποικία του Εβραϊκού κράτους, κάτι που όπως ξέρουμε σήμερα στο μέλλον, δεν έγινε ποτέ. Κανένας όμως τότε προπολεμικά δεν διερωτήθηκε ποτέ τι θα ήταν η Κύπρος σήμερα στο μέλλον χωρίς Τουρκικό στρατό και χωρίς Τουρκικές εγγυήσεις, δηλαδή ποιος θα έκανε κουμάντο εκεί, και προς ποια κατεύθυνση.

Οι πλούσιοι Εβραίοι που αγόραζαν τότε προπολεμικά περιουσίες στα κατεχόμενα από την Τουρκία εδάφη της Κύπρου, το έκαναν επί τη βάση του ότι το σχέδιο της Αγγλοσαξονικής και της Εβραϊκής «ελίτ» ήταν η Κύπρος να γινόταν το «νέο Εβραϊκό κράτος της Κύπρου», κάτι βέβαια που, όπως βλέπουμε σήμερα στο μέλλον, πάλι δεν έγινε ποτέ. Με την απελευθέρωση της Κύπρου, όλοι αυτοί οι Εβραίοι έχασαν τις δήθεν περιουσίες τους, όχι μόνο στις κατεχόμενες περιοχές της Κύπρου, αλλά και στις ελεύθερες. Στις κατεχόμενες περιοχές επειδή οι περιουσίες ήταν προϊόν παρανομίας, και στις ελεύθερες επειδή ήταν προϊόν αεριτζίδικου χρήματος (επίσημου ξεπλύματος) επί τη βάση άνομου σχεδίου για τον εποικισμό της Κύπρου. Αυτός πάλι ήταν και ο λόγος για τον οποίο δεν μπορούσαν να γίνουν δύο κράτη στην Κύπρο, ενώ μπορούσαν κάλλιστα να γίνουν στην Παλαιστίνη. Επειδή, αν γινόντουσαν δύο κράτη στην Κύπρο, τότε η Κύπρος θα γινόταν Τουρκική, αντί Εβραϊκή κι αυτό δεν ήταν αποδεκτό, απλά λόγω του ότι ήταν αντίθετο με τα σχέδια της νέας παγκόσμιας τάξης που ήθελε την Κύπρο να γίνει το «νέο Εβραϊκό κράτος», και την Τουρκία να εκλείπει «νικώντας» την Ρωσία πολεμικά. Διαφορετικά, η Κύπρος τότε προπολεμικά ήταν τόσο πολύ χρεωμένη με αεριτζίδικο χρήμα και είχε τόσο πολύ υποτελείς στην Αγγλοσαξονική «ελίτ» κομματικές πολιτικές ηγεσίες από Αριστερά και Δεξιά, που ήταν θέμα μιας απλής διαταγής και η Κυπριακή Δημοκρατία θα αναγνώριζε αμέσως τα κατεχόμενα από την Τουρκία εδάφη της σαν ξεχωριστό κράτος.

Ήταν όμως ευτύχημα που η πρόνοια του Θεού δεν είχε επιτρέψει σε πιόνια της Αγγλοσαξονικής «ελίτ» να ανέλθουν στην Προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας. Η Κύπρος τότε βρέθηκε στο μεγαλύτερο ίσως σταυροδρόμι της ιστορίας της, επειδή ενώ ήταν υποχρεωμένη να υποκρίνεται επίσημα πως δεχόταν δήθεν την ισοπεδωτική (υπέρ του Εβραϊκού κράτους) «λύση» Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας (ΔΔΟ με εκείνο που το έλεγαν τότε «πολιτική ισότητα»), την ίδια στιγμή δεν μπορούσε εξίσου να δεχτεί ποτέ λύση δύο κρατών, αναγνωρίζοντας τα κατεχόμενα από την Τουρκία εδάφη της. Από την άλλη πάλι, οι Αγγλοσάξονες είχαν την απόλυτη ανάγκη της Τουρκίας (που επέμενε για δύο κράτη) για να καθυποτάξουν και εξολοθρεύσουν, όπως πίστευαν, την Ρωσία. Όπως όμως διαπιστώνει ο αναγνώστης σήμερα στο μέλλον που βλέπει την Κύπρο ελεύθερη, ίσχυσαν πλήρως οι πνευματικοί νόμοι και η πρόνοια του Θεού.

Ο φοβερός πόλεμος που ξέσπασε τότε (ο Αρμαγεδδώνας) ήταν μέχρις εσχάτων και από τις δύο πλευρές. Επειδή ούτε η Τουρκία με την Ρωσία μπορούσαν να απεμπολήσουν η καθεμιά την ύπαρξή τους δηλώνοντας υποταγή στην Αγγλοσαξονική «ελίτ», ούτε η Εβραϊκή «ελίτ» μπορούσε ποτέ να απεμπολήσει τον αντίχριστο ψευδομεσσία της (δηλαδή να παραδεχτεί, ότι άδικα σταύρωσε τον Θεό των ίδιων των δικών της Προφητών), αλλά ούτε και η Αγγλοσαξονική «ελίτ» μπορούσε ποτέ να επιτρέψει να αποκαλυφθεί ότι το αντίχριστο «ιερό» σύστημα οικονομίας της ήταν μια μπαρούφα αέρα χωρίς αντίκρισμα. Μάλιστα, όχι μόνο δεν σκόπευαν να ρεζιλευτούν οι Αγγλοσάξονες, αλλά υπολόγιζαν να επανεκκινήσουν κιόλας το σύστημα τους με σαφώς λιγότερο γήινο πληθυσμό, ίσως και κατά 93% μειωμένο, κάτι στο οποίο εντασσόταν τότε και το σχέδιο μαζικού και αδιάκριτου εμβολιασμού της ανθρωπότητας. Μεγάλα θύματα αυτής της τρέλας ήταν οι λαοί της Ευρώπης, των ΗΠΑ και του Εβραϊκού κράτους, οι οποίοι συνέχιζαν να πιστεύουν ότι η ανθρωπότητα καταστράφηκε δήθεν λόγω Πούτιν.

Όπως γνωρίζουμε σήμερα στο μέλλον, όντως οι εωσφοριστές βρήκαν το τέλος τους από τους Ορθόδοξους, γι’ αυτό άλλωστε και τους είχαν στοχοποιήσει και τους πολεμούσαν ιδιαίτερα σε Ρωσία, Ελλάδα και Τουρκία. Τους χτυπούσαν ειδικά με τον εωσφορικό παραλογισμό τους, που δεν ήταν άλλος από τον «παρά τον Λόγο», δηλαδή τον διάβολο. Τέτοιοι δαιμονικοί παραλογισμοί που στοχοποιούσαν βασικά τον Υιό και Λόγο του Θεού (τον Χριστό) εντοπίζονταν π.χ., σε δηλώσεις νεοταξικών πιονιών, και ήταν του τύπου: «κάποιος έφαγε μια κόμπρα που είχε φάει μια νυχτερίδα, που είχε «Covid» κι έτσι άρχισε δήθεν, η δήθεν «πανδημία». Υπήρχαν κι άλλοι πολλοί παραλογισμοί κατά του Λόγου τον καιρό της δήθεν «πανδημίας», όπως π.χ., το να τρώνε οι άνθρωποι χωρίς μάσκες στους χώρους εστίασης, αλλά να τις βάζουν για να πάνε ας πούμε στο μπαρ ή στην τουαλέτα, το να μην χορεύουν οι άνθρωποι στους χώρους εστίασης, το να μην τραγουδούν το «Happy Birthday» στις οικογενειακές συνεστιάσεις τους, επειδή δήθεν τονιζόταν το γράμμα «p», κάτι που «διέδιδε» δήθεν τον «ιό», το να αποκόπτονται πόλεις της Κύπρου για αερομεταφερόμενο «ιό» (αν είναι ποτέ δυνατόν κάτι τέτοιο), κλπ., κοκ. Επρόκειτο για εγκληματικούς παραλογισμούς, για τους οποίους όπως διαπιστώνει σήμερα ο αναγνώστης του μέλλοντος, βρίσκονται στην φυλακή όσοι από τους εμπνευστές τους επέζησαν του μεγάλου 3ου πολέμου. Επειδή πέραν της διατάραξης της ψυχικής υγείας των τότε πολιτών και της διατάραξης της οικογενειακής ειρήνης (λόγω των αχρείαστων διαφωνιών που προέκυπταν), είχαν επίσης προκαλέσει μέχρι και αυτοκτονίες.

Με στόχο πάλι πάντοτε τον Λόγο (τον Χριστό), οι αντίχριστοι εωσφοριστές εκμεταλλεύονταν επίσης π.χ., σκάνδαλα κακών ρασοφόρων της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Κύπρου προσπαθώντας να πείσουν τον κόσμο ότι «δεν» γίνονταν δήθεν θαύματα, ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία (το Σώμα του Χριστού) ήταν δήθεν «εγκληματική οργάνωση», και άλλα τέτοια παρόμοια, έτσι ώστε με την υπονόμευση της πίστης τους, όλο και περισσότεροι άνθρωποι να αποπροσανατολίζονταν και να έπεφταν σε απόγνωση, χάνοντας το νόημα και τον λόγο της ζωής τους (που ήταν ο Χριστός), παραδιδόμενοι στον αντίχριστο. Την ίδια στιγμή, οι ίδιοι πάντοτε αντίχριστοι εωσφοριστές προωθούσαν και διαφήμιζαν παντού τις όντως υπερφυσικές δυνάμεις της μαύρης μαγείας του αντίχριστου (βλ. Επίλογο), τις οποίες και παρουσίαζαν σαν τα δήθεν «αληθινά θαύματα».

Ξεκάθαρος στόχος ήταν ο Λόγος (ο Χριστός), και νομοτελειακά, πολλοί άνθρωποι που είχαν άγνοια του Λόγου του Θεού (του Χριστού), είχαν επίσης εξ’ ίσου άγνοια της ύπαρξης του διαβόλου και δαιμονίζονταν από όλα αυτά. Αυτοί δεν έχασαν τότε μόνο τα σώματά τους από τα όσα φοβερά ήρθαν, αλλά και τις ψυχές τους. Όπως όμως διαπιστώνει ο αναγνώστης σήμερα στο μέλλον, η συντριπτική πλειοψηφία των μεταπολεμικά ελεύθερων πια Ορθοδόξων της Κύπρου, όχι μόνο παρέμεινε πιστή στην Εκκλησία, αλλά ήρθε ακόμα πιο κοντά σ’ αυτήν και τον Χριστό. Επειδή, τα σκάνδαλα ενήργησαν σαν χωνευτήρι που ξεχώριζε εκείνους που αγαπούσαν τον Χριστό από εκείνους που δεν Τον αγαπούσαν.