ΠΩΣ Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΟΔΗΓΗΘΗΚΕ ΣΤΟΝ ΤΡΙΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΟΛΕΜΟ
Το πιο κάτω σενάριο είναι μια δική μου αντίληψη του πώς εγώ προσωπικά βλέπω να πραγματοποιούνται οι προρρήσεις των Αγίων Γερόντων μας, κάτι το οποίο με την πίστη μου, το θεωρώ απολύτως βέβαιο. Η ανάλυση που ακολουθεί απαντά σε ερωτήματα, όπως π.χ., (1) γιατί η Τουρκία που το 2004 δέχτηκε πανηγυρικά την ΔΔΟ (με παραχωρήσεις), τώρα δεν την δεχόταν (χωρίς παραχωρήσεις), (2) ποια είναι η αληθινή σημασία του ΟΧΙ του Τάσσου Παπαδόπουλου στο σχέδιο του ΟΗΕ, (3) γιατί ο Πρόεδρος Τραμπ που εφάρμοζε κατά παντού κυρώσεις, απέφευγε να επιβάλει την οποιαδήποτε κύρωση κατά της Ρωσίας, (3) Πού πραγματικά στόχευε η επιδιωκόμενη εισδοχή της Κύπρου στην ζώνη «Schengen», κλπ., κοκ..
Εισαγωγή:
«Όπως το 1915 (κατά τον Α΄ παγκόσμιο πόλεμο), η Βρετανία πρόσφερε την Κύπρο στην Ελλάδα έναντι ανταλλαγμάτων (αλλά η πρόταση απορρίφθηκε από τον Βασιλιά Γεώργιο Α΄), έτσι και ανάμεσα στο 2025-2027, η Βρετανία πρόσφερε την κυριαρχία της Κύπρου στην Τουρκία αποδεχόμενη δύο κράτη στην Κύπρο (πιέζοντας την Κυπριακή Δημοκρατία να αναγνωρίσει τα κατεχόμενα), έναντι της επιστροφής της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ κατά του Ιράν και της Ρωσίας. Σχεδόν ταυτόχρονα, το Εβραϊκό κράτος επιτέθηκε ολομέτωπα κατά του Ιράν, όσο η μετά τον Ερντογάν Κεμαλική πολιτική ηγεσία στην Τουρκία, γνωρίζοντας ότι ουδέποτε η Βρετανία θα αποποιείτο της Κύπρου, εισέβαλε σε Αιγαίο και Κύπρο, με αποτέλεσμα η Ρωσία να καταστρέψει τον Τουρκικό στόλο στα εξαμίλια και να αρπάξει αστραπιαία και αμαχητί την Κωνσταντινούπολη».
1.1 - Ο Ρόλος της Κύπρου στην Έναρξη του 3ου Παγκοσμίου Πολέμου
Το Κυπριακό δεν λυνόταν επειδή οι Άγγλοι το κρατούσαν επί σκοπού άλυτο, από τον καιρό μάλιστα των συνομιλιών στο Κράν Μοντανά (το 2017), αν όχι και νωρίτερα. Μετά δε και την επισφράγιση της ήττας του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία (2025), σχεδίαζαν μαζί με τον Ερντογάν (ο οποίος εργαζόταν κι εκείνος μαζί τους υπέρ του Εβραϊκού κράτους) να το «λύσουν» με συνοπτικές διαδικασίες, επί τη βάση της δημιουργίας δύο κρατών, και πίεσης για αναγνώριση των κατεχομένων από την Κυπριακή Δημοκρατία. Ακριβώς δε επειδή ουδέποτε οι Άγγλοι σκόπευαν να παραχωρήσουν την κυριαρχία της Κύπρου στην Τουρκία, η Εβραϊκή επίθεση κατά του Ιράν εκδηλώθηκε σχεδόν ταυτόχρονα με την Βρετανική προσφορά για Τουρκική κυριαρχική ισότητα στην Κύπρο.
Επιπλέον, πιστεύω ότι τα δύο γεγονότα (λύση Κυπριακού & επίθεση κατά του Ιράν) ήταν ανάγκη να γίνουν ταυτόχρονα:
1ον) Για να μην προλάβουν οι Τούρκοι να πάρουν την κυριαρχική ισότητα και μετά να υπαναχωρήσουν σύμφωνα με την προσφιλή τακτική τους, επειδή τότε οι Άγγλοι θα έμεναν με την νέα οθωμανική αυτοκρατορία στο χέρι (με την Τουρκία κυρίαρχη σε Αιγαίο, Κύπρο και Νοτιοανατολική Μεσόγειο), χωρίς να έχουν καν ξεφορτωθεί τη Ρωσία, και
2ον) Επειδή αληθινοί στόχοι τους δεν ήταν βέβαια η λύση του Κυπριακού, αλλά:
- Το να προκαλέσουν τους Τούρκους να επιτεθούν κατά των Ελλήνων (που θα είχαν εν τω μεταξύ αρνηθεί να τους παραδώσουν Αιγαίο και Κύπρο μέσω της κυριαρχικής ισότητας).
Το σχέδιο ήταν η Τουρκική επίθεση με κατάληψη του Αιγαίου και της Κύπρου να προκαλούσε επίθεση της Ρωσίας κατά της Τουρκίας, με αρχικό στόχο τον εκφοβισμό και επιστροφή της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ, και στη συνέχεια την εμπλοκή του ΝΑΤΟ κατά της Ρωσίας. Απώτερος σκοπός των Άγγλων ήταν «με ένα σμπάρο να πιάσουν δυό τρυγόνια», δηλαδή καταστρέφοντας την Ρωσία (με την βοήθεια της Τουρκίας), να κατακερματίσουν μαζί και την Τουρκία, προσδένοντας κάποια μέρη της στο Εβραϊκό κράτος, που προσπαθούσε να γίνει μεγάλο και να φτάσει μέχρι την Μεσοποταμία (Ιράκ) και το Ιράν, και
- Να αποκόψουν το Ιράν από την Ρωσία, η οποία (Ρωσία) ήταν η μόνη χώρα που θα μπορούσε να απειλήσει όντως το Εβραϊκό κράτος.
Οι Ρώσοι από την άλλη, θα ήταν αναγκασμένοι να επέμβουν κατά της Τουρκίας λόγω του ότι με την στρατιωτική αυτή ενέργεια της, η Τουρκία θα γινόταν (πάντοτε για λογαριασμό του Εβραϊκού κράτους), τόσο κυρίαρχος του Αιγαίου (επειδή πέραν της πρόσβασης, θα αποκτούσε επίσης και τον έλεγχο της διέλευσης από τα Στενά που μέχρι τότε τον είχε η Ελλάδα), όσο και κυρίαρχος της Ανατολικής Μεσογείου, απειλώντας την Ρωσία με είσοδο του στόλου του ΝΑΤΟ στην Μαύρη θάλασσα προς «απελευθέρωση» της Κριμαίας. Μάλιστα, για τον σκοπό προστασίας του Εβραϊκού κράτους από την Ρωσία και το Ιράν (μέχρι, όπως υπολόγιζαν, την «ήττα» της Ρωσίας από το ΝΑΤΟ), οι Εβραίοι, οι Άγγλοι, οι Έλληνες, οι Ελληνοκύπριοι, οι Τούρκοι (μαζί με τα κατεχόμενα εδάφη της Κύπρου), και οι Σύριοι Τζιχαντιστές (που κυβερνούσαν την Συρία μετά τον Άσσαντ), συγκροτούσαν ήδη (2025) υπό την Διοίκηση της Τουρκίας κοινό στρατιωτικό μέτωπο. Όλα πάντοτε για λογαριασμό του Εβραϊκού κράτους.
Η δημιουργία του κοινού στρατιωτικού μετώπου ήταν άλλωστε και ο λόγος για το «ανεξήγητα» ύποπτο τεράστιο ενδιαφέρον των Αγγλοσαξόνων να λύσουν δήθεν το Κυπριακό, ένα χρονίζον θέμα που είχε σχεδόν λυθεί από μόνο του, την στιγμή που η ανθρωπότητα όδευε προς τον 3ο παγκόσμιο πόλεμο, η Μέση Ανατολή φλεγόταν, και γύρω υπήρχαν τόσα και τόσα άλλα κατεπείγοντα προβλήματα ανθρωπιστικής φύσεως που γύρευαν λύση, όπως π.χ., η γενοκτονία που διενεργούσαν οι Εβραίοι στη Γάζα, επίσης και δια λιμοκτονίας. Το Κυπριακό έπρεπε να λυθεί με τους όρους της Τουρκίας, ακριβώς επειδή αφορούσε την Τουρκία, χωρίς την οποία δεν νοείτο επίθεση κατά του Ιράν, ούτε και άμυνα της Ευρώπης κατά της Ρωσίας Ενισχυτικό δε του ότι ο απώτερος στόχος των Αγγλοσαξόνων ήταν πρώτα η θωράκιση του Εβραϊκού κράτους και έπειτα ο μετωπικός πόλεμος της συλλογικής Δύσης προς καταστροφή της Ρωσίας (με τον παράλληλο κατατεμαχισμό της Τουρκίας) ήταν ο «ανεξήγητος» λόγος που ήθελε ξαφνικά τους Τούρκους να μην δέχονται πια εν έτι 2025 το ΝΑΙ της ΔΔΟ που είχαν ψηφίσει πανηγυρικά (65%) το 2004 (μάλιστα με πολύ περισσότερα οφέλη από τότε), επιμένοντας σε δύο κυρίαρχα κράτη.
Τα όσα αναφέρονται πιο πάνω συνιστούσαν τους αληθινούς λόγους για τους οποίους ο Ερντογάν δεν δεχόταν την τόσο συμφέρουσα για την Τουρκία ΔΔΟ. Επειδή, όπως έχουμε αναφέρει, στόχος τόσο των Άγγλων όσο και του Ερντογάν δεν ήταν η λύση του Κυπριακού, αλλά το να τραβήξουν την Ρωσία σε πόλεμο κατά της Τουρκίας (μέσω Τουρκικής πρόκλησης κατά της Ελλάδας), ελπίζοντας να παρασύρουν και το υπόλοιπο ΝΑΤΟ μαζί τους, έχοντας σαν απώτερο στόχο τους την δημιουργία του μεγάλου Εβραϊκού κράτους, στο οποίο θα ανήκαν και κομμάτια της Τουρκίας. Και ο πλέον αδαής αντιλαμβάνεται πλέον ότι με την Ρωσία και την Ελλάδα εξουδετερωμένες, η Τουρκία θα αρμένιζε, τόσο στο Αιγαίο, την Κύπρο, και την Νοτιοανατολική Μεσόγειο, όσο και στα Τουρκογενή κράτη του Καυκάσου.
Μπροστά όμως στα πιο πάνω τεράστια γεωστρατηγικά συμφέροντα προς όφελος της Τουρκίας, υπήρχαν και αφελείς Ελληνοκύπριοι που πίστευαν ότι ο Ερντογάν ήθελε να λύσει το Κυπριακό για να διασφαλίσει δήθεν αποκλειστικά την Τουρκοκυπριακή κοινότητα. Αυτοί ισχυρίζονταν ότι οι Τούρκοι είχαν αλλάξει δήθεν γνώμη σε σχέση με το ΝΑΙ τους το 2004, επειδή είχαν δήθεν «απογοητευτεί» και «απαυδήσει» από την δήθεν αδιαλλαξία των Ελλήνων, που δεν δέχονταν τον βιασμό των Τούρκικων τετελεσμένων, φτάνοντας στο σημείο να ρίχνουν το φταίξιμο στους Ελληνοκύπριους, ζητώντας τους να κάνουν δήθεν παραχωρήσεις, δηλαδή να δεχτούν βασικά τα Τουρκικά τετελεσμένα και να παραδοθούν, έτσι ώστε να υπάρξει λύση για χάριν της λύσης. «Μόνη λύση η λύση», έλεγαν.
Ήταν οι πάλαι ποτέ γνωστοί «ψυχικοί» ανάμεσα στους Έλληνες, οι οποίοι περιγράφονται στην Αγία Γραφή με τα μελανότερα χρώματα ως άθεοι άνθρωποι-βδελύγματα (βλ. Επιστολές Ιούδα και Πέτρου Β΄). Μέσα στην πνευματική τύφλωση της αθεΐας τους (μια κι ο Θεός είναι το Φως της όρασης των ανθρώπων), πολλοί από δαύτους είχαν σαν ίνδαλμα τους ένα εντελώς ψυχικά διαταραγμένο άτομο ονόματι «Noah Yuval Harari», πιστεύοντας κι αυτοί μαζί του πως ο άνθρωπος «είναι» δήθεν ζώσα σάρκα χωρίς ψυχή, εξομοιώνοντάς τον με τα κτήνη, που όταν πεθάνουν δεν γνωρίζουν καν ότι έχουν υπάρξει («δεν» έχουν μνήμη).
Ήταν οι ίδιοι με εκείνους που τον καιρό της «πανδημίας», θεωρούσαν δήθεν «αγέλη» τους ανθρώπους, πιστεύοντας στην τεχνητή ανοσία, δηλαδή στον παραλογισμό του «εμβολίου πάνω σε εμβόλιο», εις βάρος και προς καταστροφή της φυσικής ανοσίας που τους είχε χαρίσει ο Θεός. Με βάση αυτή την πίστη τους, ήταν αναμενόμενο τέτοιοι άνθρωποι να πίστευαν στο «φάγωμεν πίωμεν, αύριον γαρ αποθνήσκομεν», θέλοντας να λύσουν υπαρξιακά προβλήματα επί τη βάση αυτής της άθεης λογικής τους, με σκοπό να απολαύσουν όσα περισσότερα μπορούσαν πριν την δήθεν «ανυπαρξία» του θανάτου. Π.χ., ήθελαν να λύσουν το Κυπριακό επί τη βάση των τετελεσμένων των Τούρκων, πρόθυμοι χωρίς να το συνειδητοποιούν να παραδώσουν στους Τούρκους, επίσης και το ελεύθερο μέρος της Κύπρου, μέσα από την δήθεν «λύση» που επεδίωκαν. Ήταν οι άνθρωποι του ΝΑΙ, οι οποίοι, μη έχοντας Θεό αδυνατούσαν να δουν ότι… δεν είχαν Θεό (δηλαδή δεν έβλεπαν πως ήταν μωροί), και νόμιζαν πως ήταν σοφοί, ενώ στην πραγματικότητα ήταν παντελώς ανίκανοι να δουν τους βαθύτερους λόγους που αναλύονται εδώ, οι οποίοι άπτονται αυτής της ίδιας της ύπαρξης της Τουρκίας.
Εννοείται βέβαια, ότι την εφαρμογή του σχεδίου αυτού και τον πλήρη διχασμό της Τουρκίας, για τον οποίο εργαζόταν συνειδητά ο Ερντογάν, οι ισλαμιστές την επεφύλασσαν στους Κεμαλιστές που επρόκειτο σύντομα να τους διαδεχτούν, οι οποίοι δεν θα είχαν άλλη επιλογή από το να επιτεθούν κατά του Ελληνισμού καταστρέφοντας την Τουρκία κατ’ εκπλήρωση του θελήματος του Θεού. Οι Κεμαλιστές θα βρίσκονταν σε αδιέξοδο, επειδή μόλις θα αναλάμβαναν την εξουσία, θα είχαν ενώπιον τους δύο επιλογές: Είτε να δεχτούν λύση ΔΔΟ στην Κύπρο χωρίς κυριαρχία, εκχωρώντας βασικά τουρκική εθνική κυριαρχία στην Βρετανία για λογαριασμό των Εβραίων (για να οδηγηθούν τελικά στην κρεμάλα επ’ εσχάτη προδοσία), ή να επιτεθούν στα «δολώματα» («sitting ducks») που ήταν η Ελλάδα και η Κύπρος), παίρνοντας από μόνοι τους πολεμικά εκείνα που τους έταζαν οι Αγγλοσάξονες, όπως και τελικά έγινε. Άλλωστε, πάντοτε οι Τούρκοι ήθελαν ό, τι ήταν να πάρουν να το έπαιρναν σαν κατάκτηση (Φατίχ) παρά σαν αποτέλεσμα πολιτικής συμφωνίας, η οποία θα μπορούσε να αλλάξει μελλοντικά.
Κανένας όμως δεν ανάμενε ότι πάνω στην αναμπουμπούλα της επίθεσης των Εβραίων κατά του Ιράν και της στρατιωτικής ενέργειας της Τουρκίας στο Αιγαίο, η Ρωσία θα διέλυε τον Τουρκικό στόλο στα εξαμίλια (γεωγραφικό σημείο το Αιγαίου) και θα καταλάμβανε αστραπιαία και αμαχητί την Κωνσταντινούπολη. Ακριβώς λοιπόν όταν οι Άγγλοι αντελήφθησαν ότι οι Τούρκοι διαλύθηκαν πριν καν προλάβουν να εκφοβιστούν, τους άφησαν μόνους τους, ακριβώς όπως μόνο του είχαν αφήσει και τον Μακάριο με τα 13 σημεία αλλαγής του Κυπριακού Συντάγματος το 1963. Ενώ προηγουμένως οι Άγγλοι διαβεβαίωναν τους Τούρκους πως θα είχαν δήθεν την στήριξη τους σχετικά με την πολεμική ενέργεια τους κατά του Ελληνισμού, όταν είδαν ότι αυτή απέτυχε οικτρά εν τη γενέσει της λόγω των Ρώσων, άφησαν τελικά μόνους τους τούς Τούρκους. Το τι ακολούθησε, εκτυλίχθηκε κι αυτό επί τη βάση των προρρήσεων των Αγίων Γερόντων της Ορθοδοξίας, γι’ αυτό και η επόμενη Ενότητα έχει να κάνει με το θέμα αυτό.
1.2 - Το «Άπαν Παρόν» της ανθρώπινης Ύπαρξης:
Εκείνο στο οποίο επιμένω και θα επιμείνω μέχρι τέλους είναι ότι, η απολύτως μόνη περίπτωση να μην πραγματοποιούνταν τα γεγονότα που προφητεύονταν από τους Άγιους Γέροντες της Ορθοδοξίας, ήταν η μετάνοια. Μετάνοια όμως δεν υπήρχε πουθενά, όσο «γε-γο-νό-τα» σημαίνει εκείνα τα οποία είχαν ήδη γίνει σαν «πίσω στο μέλλον» Όπως θα δούμε ξανά πάρα κάτω, «πίσω στο μέλλον» σημαίνει να βλέπει κανείς ήδη το μέλλον στο παρόν, ζώντας αδιάλειπτα το «Άπαν Παρόν» της ύπαρξης του.
Η ανθρωπότητα πάνω στη γη είναι σαν να βρίσκεται σ’ ένα διαστημικό σκάφος, την πορεία του οποίου την καθορίζουν μεν οι άνθρωποι που ζουν πάνω σ’ αυτή, πλην όμως, έχει και η γη (δηλαδή η συλλογική ανθρωπότητα) τη δική της πορεία προς συγκεκριμένο προορισμό. Αποτελεί δε την επιτομή της υπαρξιακής άγνοιας να νομίζει κανείς το αντίθετο, δηλαδή ότι τα πάντα καθορίζονται επίπεδα (αντί τριαδικά) από αιτίες και αποτελέσματα «χωρίς» λόγους, και κυρίως «χωρίς» Πρωταρχικό Λόγο, δηλαδή «χωρίς» Χριστό. Είτε λοιπόν αριστερά στρίψει η γη, ή δεξιά, ή πάνω πάει, ή κάτω, τελικά φτάνει στον ίδιο προορισμό, με λιγότερες ή περισσότερες δυσκολίες (με το μέλλον να είναι ένα συνεχώς νέο παρόν), και δεν έχει νόημα να ψάχνει να γνωρίσει κανείς τα κίνητρα του κάθε πολιτικού ηγέτη, ή της κάθε πολιτικής ομάδας που καθορίζει πορεία, επειδή όλες οι πορείες (ακόμα και οι πιο επαχθείς) τελικά οδηγούν στην επιτέλεση του θελήματος του Θεού με βάση την πρόνοια Του. Εκείνος δε που γνωρίζει τον εαυτό του σ’ Αυτόν (τον Θεό στον άνθρωπο), αυτός γνωρίζει επίσης και το θέλημα του Θεού, πριν αυτό πραγματοποιηθεί, καθορίζοντας ανάλογα τον βίο και την πολιτεία του, όπως βέβαια και το τι πρεσβεύει και εκφράζει (βλ. «ψυχικούς»).
Επομένως, δεν έχει σημασία να προσπαθεί κάποιος να καταλάβει, π.χ., τι είχαν μέσα στο νου τους οι Άγγλοι όταν αποφάσιζαν την δημιουργία της Κυπριακής Δημοκρατίας, ούτε τι σκέφτονταν οι πραξικοπηματίες όταν ανέτρεπαν τον Μακάριο, ούτε τι σκεφτόταν ο Μακάριος όταν αποκαλούσε την Ελλάδα εισβολέα και καλούσε τις εγγυήτριες δυνάμεις να επέμβουν προς αποκατάσταση της συνταγματικής τάξης μετά το πραξικόπημα του 1974, ούτε γιατί το 2004 ο Τάσσος Παπαδόπουλος ενημέρωνε εκ προοιμίου τους Τούρκους ότι οι Έλληνες της Κύπρου θα έλεγαν ΟΧΙ στο σχέδιο των Ηνωμένων Εθνών (γνωστό ως Ανάν), ούτε γιατί εν έτι 2025 ο Ερντογάν δεν δεχόταν την Κύπρο και το Αιγαίο στο πιάτο μέσω της «λύσης» της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας (ΔΔΟ) στην Κύπρο, αλλά ούτε και γιατί π.χ., ο Οικουμενικός Πατριάρχης στην Κωνσταντινούπολη ήθελε (όπως τουλάχιστον φαινόταν) να «ενώσει» δήθεν τις εκκλησίες, ωσάν και να ήταν όντως «δύο» εκκλησίες (συγχύζοντας βασικά την «ένωση» με την «ορθοτόμηση»), καθώς τέλος ούτε το τι σκέφτονταν οι Ιεράρχες της Κύπρου όταν το 2025 αποκαλούσαν «αποτειχισμένους», όσους ομολογούσαν πίστη και είχαν αληθινή αγάπη προς τον Χριστό, καθώς κι ένα σωρό άλλες τέτοιες παρόμοιες περιπτώσεις. Οι λόγοι παραμένουν πάντοτε άγνωστοι, και μας αποκαλύπτονται εν μέρει από τους Άγιους Γέροντες μας εν είδη προρρήσεων, με σκοπό τόσο την μετάνοια μας, όσο και την ενδυνάμωση της πίστης μας όταν τις βλέπουμε να πραγματοποιούνται
Οι δε προρρήσεις αυτές ήταν σαφέστατες στο ότι η Τουρκία προέβη σε στρατιωτική ενέργεια κατά της Ελλάδας και εξέλιπε (εξαφανίστηκε σαν κράτος), χωρίς ποτέ κανένας να γνωρίζει πότε ακριβώς θα γινόταν αυτό, πώς, και για ποιο λόγο. Δηλαδή, μπορεί το δικό μου σενάριο να είναι εντελώς λανθασμένο, τουτέστιν μπορεί ο Θεός να μην ήθελε οι προρρήσεις των Γερόντων μας να εκτυλίσσονταν έτσι όπως τις φαντάζομαι και τις αναλύω εγώ. Με άλλα λόγια, μπορεί τα γεγονότα να μην άρχιζαν από την Κύπρο αλλά να ήταν αποτέλεσμα Τουρκικής, Αγγλικής, ή και Ρωσικής προβοκάτσιας στο Αιγαίο, ή οτιδήποτε άλλο. Μπορεί πάλι ο Θεός να ήθελε να απωλέσει τους Τούρκους και απλώς να τους είχε μωράνει επί τη βάση του «μωραίνει ο Κύριος ούς βούλεται απωλέσαι», κάνοντας τους να επιτεθούν χωρίς λόγο και να χαθούν.
Εν πάση περιπτώσει, αν και εκείνος που αναλύει πολιτικά χρειάζεται να παρακολουθεί συνέχεια τα όσα συμβαίνουν γύρω του και να τα αξιολογεί (είτε ξοδεύοντας άδικα τον χρόνο του, ή απλώς βγάζοντας το ψωμί του), πιστεύω ακράδαντα ότι όποιος δεν λαμβάνει σοβαρά υπόψη του το προορατικό χάρισμα των Αγίων Γερόντων μας, έχοντας το σαν βάση της οποιασδήποτε ανάλυσής του, τότε όσο περισπούδαστος κι αν είναι, όχι μόνο δεν μπορεί να δει ολόκληρη την πολιτική εικόνα και να καταλάβει τι γίνεται, αλλά επιδεικνύει και ασέβεια. Επειδή, δεν είναι δυνατόν (όπως θα δούμε πάρα κάτω) να μιλά αποδεδειγμένα Άγιος για πόλεμο που ενδέχεται να «πιαστεί» είτε από πάνω (Ουκρανία), ή από κάτω (Αιγαίο & Κύπρο), και ο υποτιθέμενος Έλληνας Ορθόδοξος «πολιτικός αναλυτής» να ψάχνει ανά το παγκόσμιο να βρει αλλού τις αιτίες της έναρξης του 3ου παγκοσμίου πολέμου και των «γε-γο-νό-των» που αφορούν τον Ελληνισμό.
Τέλος, δεν ευσταθεί βέβαια η δικαιολογία ότι δεν μπορούν όλοι να έχουν σαν βάση τους τις προρρήσεις λόγω δήθεν του ότι δεν είναι όλοι Χριστιανοί, επειδή ανεξαρτήτως δόγματος, θρησκείας, αγνωστικισμού, ή άλλης καταστάσεως, ο κάθε ταπεινός άνθρωπος με κοινή λογική γνωρίζει καλά μέσα του ότι ο Χριστός είναι ο Θεός όλων. Λέγεται δε, ότι ακόμα και στους Εβραίους Ραβίνους που πεθαίνουν, κάποιος τους ψιθυρίζει την τελευταία στιγμή στο αυτί τους ότι ο Μεσσίας ΗΡΘΕ. Δηλαδή, όλοι γνωρίζουν ποιος είναι ο Χριστός, αλλά για πνευματικούς λόγους που δεν θα τους αναλύσουμε εδώ, δεν μπορούν να το παραδεχτούν.
1.3 - Το Κυπριακό λύθηκε σαν «πίσω στο μέλλον» στις 24 Απριλίου 2004
Τα πάντα λοιπόν είναι προνοημένα στην Δημιουργία του Θεού, και τίποτε δεν είναι τυχαίο. Π.χ., όχι μόνο δεν είναι τυχαίες, αλλά είναι μάλιστα και σημαδιακές (δηλ. αποτελούν Σημεία του Θεού) οι ημερομηνίες της 15ης Ιουλίου (πραξικοπήματα κατά Μακαρίου το 1974 και κατά Ερντογάν το 2016) και της 24ης Απριλίου (γενοκτονία Αρμενίων από τους Τούρκους το 1915 & ΟΧΙ της Κύπρου στο σχέδιο του ΟΗΕ το 2004). Το Κυπριακό μάλιστα λύθηκε σαν «πίσω στο μέλλον» στις 24 Απριλίου 2004, ελευθερώνοντας περί τα 20 χρόνια αργότερα με αίμα την Κύπρο και ολόκληρο τον Ελληνισμό, τόσο από τους Τούρκους, όσο και από τους Άγγλους. Μαζί βέβαια ελευθερώθηκαν επίσης ολόκληρη η Ιωνία, η Αρμενία, το Κουρδιστάν, καθώς και άλλες έκνομα και ανήθικα κατεχόμενες από τους Τούρκους περιοχές της Μικράς Ασίας.
Πρωταγωνιστικό ρόλο στη λύση του Κυπριακού το 2004 είχε η ΕΟΚΑ του 1955-59 μέσω του μεγάλου ΟΧΙ του αγωνιστή της, Τάσσου Παπαδόπουλου (2004), που στο αναμεταξύ είχε γίνει Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, και κυριολεκτικά έσωσε την Κύπρο, τον Ελληνισμό, και την Ορθοδοξία. Αυτός ο ακραιφνής Έλληνας ήρωας είχε την τόλμη και το θάρρος να σταθεί μόνος του μπροστά στο παγκόσμιο τέρας που ήθελε να αποτελειώσει την Κύπρο με την αισχρή και αντίχριστη δήθεν «λύση» της ΔΔΟ. Ξαφνικά δε, περί τα είκοσι χρόνια μετά, οι διαχρονικά ίδιοι ηγέτες των Τουρκοκυπρίων συμφωνούσαν εκ των υστέρων με τον Τάσσο Παπαδόπουλο, ισχυριζόμενοι κι εκείνοι (όπως τότε ο Τάσσος Παπαδόπουλος) ότι η ούτω καλούμενη «λύση» της ΔΔΟ (στην οποία οι Τουρκοκύπριοι είχαν πει ΝΑΙ το 2004 με ποσοστό 65%) ήταν μια διχοτομική λύση, και τάσσονταν αναφανδόν και με την σαφή στήριξη των Άγγλων (που θα ξεγελούσαν τελικά τους Τούρκους) υπέρ της «λύσης» δύο κρατών στην Κύπρο, προκαλώντας βέβαια την καταστροφή τους. Επειδή όπως το διαπιστώνει σήμερα ο αναγνώστης του μέλλοντος στην Ορθόδοξη απ’ άκρη σ’ άκρη Κύπρο, δύο κράτη στην Κύπρο δεν υπήρξαν απολύτως ποτέ.
Ήταν απίστευτο, αλλά για κάποιο ανεξήγητο και αψυχολόγητο λόγο που εμπίπτει στην πρόνοια και το θέλημα του Θεού, ο τότε Πρόεδρος της Κύπρου Τάσσος Παπαδόπουλος ενημέρωσε εκ προοιμίου τους Τούρκους ότι η Ελληνοκυπριακή πλευρά θα έλεγε ΟΧΙ στο δημοψήφισμα της 24ης Απριλίου του 2004, βγάζοντας τους από τη δύσκολη θέση του να έλεγαν εκείνοι το ΟΧΙ, βασικά υποχρεώνοντας τους να πουν το ΝΑΙ που δεν ήθελαν, το οποίο και τσιμέντωσε την καταστροφή τους. Με άλλα λόγια, ήταν σαν η Θεία πρόνοια να ήθελε μέσω του Τάσσου Παπαδόπουλου τους Τούρκους να πουν ΝΑΙ. Κάνοντας το σωστό χωρίς να συνειδητοποιεί το γιατί (έτσι ενεργεί η πρόνοια), ήταν σαν ο ηρωικός αυτός Έλληνας Πρόεδρος της Κύπρου να έβλεπε το μέλλον σαν να ήταν ήδη παρόν (αυτό θα πει «πίσω στο μέλλον»), δηλαδή έβλεπε από τότε ότι, εκείνο το ΝΑΙ που υποχρέωσε τους Τούρκους να το πουν με το εκ προοιμίου δεδηλωμένο ΟΧΙ του, τσιμέντωνε ήδη από τότε την ταφόπετρα του κράτους της Τουρκίας.
Επειδή με το ΟΧΙ του Τάσσου Παπαδόπουλου, η Τουρκία επρόκειτο τελικά να υποχρεωθεί να πάρει με στρατιωτικά μέσα εκείνα που δεν πήρε, προκαλώντας ακριβώς από μόνη της την καταστροφή της. Για να γίνω όμως πιο κατανοητός, αν ας πούμε οι Τούρκοι γνώριζαν ότι ω μη γένοιτο ο ήρωας Τάσσος Παπαδόπουλος θα έλεγε π.χ., ΝΑΙ στο δημοψήφισμα του 2004, τότε θα έλεγαν εκείνοι το ΟΧΙ που πάντα ήθελαν, και θα σώζονταν από την ολοσχερή καταστροφή τους. Επειδή, θα τα έπαιρναν όλα από τότε, χάνοντας το οποιοδήποτε άλλο έρεισμα, ή δικαίωμα αλλαγής της συγκεκριμένης πολιτικής διευθέτησης, ενώ η πλευρά μας θα παρέμενε ω μη γένοιτο για πάντα δεδομένη και εγκλωβισμένη στο ΝΑΙ, χωρίς την δυνατότητα εξόδου. Δεν εμπαίζεται ο Θεός από τον δυϊσμό ΝΑΙ/ΟΧΙ, δηλαδή από το «ψηφίζω ψεύτικα το ένα για να πετύχω το άλλο». δηλαδή οι Τούρκοι είχαν ήδη τα κόλλυβα στο ζωνάρι τους, και απλά δεν είχε έρθει ακόμα η ώρα της καταστροφής τους με βάση το θέλημα του Θεού, που περιλάμβανε όλους και τα πάντα (Ρωσία, Ουκρανία, Ιράν, Εβραϊκό κράτος, κλπ.).
Υπάρχει όμως και κάτι άλλο, το εξόχως πιο σημαντικό πνευματικά, που αφορά τον Τάσσο Παπαδόπουλο. Με δεδομένο ότι εξ’ ορισμού και ανεξαρτήτως του δείκτη νοημοσύνης του, «βλάκας» είναι ο άθεος (ας πούμε εκείνος ο κακομοίρης που πιστεύει ότι θα ήταν ποτέ δυνατόν π.χ., ένας ζωγραφικός πίνακας να ζωγραφίζει από μόνος του τον εαυτό του, χωρίς Ζωγράφο), ο Τάσσος Παπαδόπουλος είχε την ευλογία να ορθοτομήσει τον Λόγο του Θεού (τον Χριστό), καταφέρνοντας να στρέψει την δύναμη (ενέργεια) της αθεΐας κατά του ίδιου του εαυτού της. Ανάγκασε τους άθεους πολιτικούς συνεταίρους του να ψηφίσουν ΟΧΙ, δήθεν για να τσιμεντώσουν το ΝΑΙ, βάζοντας τους (έστω ασυνείδητα) να επιτελέσουν το σχέδιο του Θεού, τσιμεντώνοντας όντως με το ΟΧΙ τους την ταφόπετρα της Τουρκίας.
Άλλωστε, είναι τοις πάσι γνωστός ο καθοριστικός ρόλος των άθεων στα δρώμενα. Λέγεται μάλιστα ότι τίποτε στο κόσμο δεν μπορεί να προχωρήσει χωρίς αυτούς, δηλαδή λέγεται ότι οι άθεοι (δηλαδή οι μωροί) διαδραματίζουν πρωταρχικό ρόλο στη διαμόρφωση των εξελίξεων.
Επομένως, με το βροντερό ΟΧΙ του, ο λιλιπούτειος Τάσσος Παπαδόπουλος έκανε και στον τελευταίο Έλληνα να δει ότι το ΝΑΙ των Τούρκων το 2004 αποσκοπούσε σε μια δεύτερη έννομη επέμβαση της Τουρκίας στην Κύπρο (σαν αποτέλεσμα του αδιεξόδου 50:50), η οποία Τουρκία (όπως έχουμε αναφέρει), πάντοτε ήθελε ό, τι ήταν να πάρει, να το έπαιρνε σαν κατάκτηση, και όχι σαν αποτέλεσμα πολιτικής διευθέτησης που ενδέχεται ν’ άλλαζε με τον χρόνο. Ενεργώντας κατ’ αυτό τον τρόπο, ο Τάσσος Παπαδόπουλος έμεινε στην ιστορία σαν ο ελευθερωτής της Κύπρου και ο καταστροφέας, όχι μόνο της Τουρκίας, αλλά και ολόκληρης της παγκόσμιας «woke» τραπεζικής ατζέντας των διαχρονικών σταυρωτών του Θεού. Επειδή, η διορατικότητα του ενέπλεξε και την Ρωσία στον πόλεμο.
Ορίστε λοιπόν γιατί η πρόνοια του Θεού θέλησε τον Μακάριο και τον Τάσσο Παπαδόπουλο να είχαν ενεργήσει όπως ενήργησαν αφήνοντας άλυτο το Κυπριακό, όσο οι αντίχριστοι Άγγλοι του «City of London» που είχαν απαγχονίσει τους Έλληνες ήρωες της Κύπρου κατά τον απελευθερωτικό αγώνα του 1955-59, ολοκλήρωναν το σε τρία μέρη μακρόπνοο καταχθόνιο και κατάπτυστο σχέδιο τους κατά της Κύπρου, αποβλέποντας στην μέσω Κύπρου εκχώρηση Τουρκικής εθνικής κυριαρχίας υπέρ τους, πάντοτε με απώτερο στόχο τους την εξολόθρευση της Ρωσίας και την δημιουργία του μεγάλου Εβραϊκού κράτους εις βάρος όλων των άλλων.
Σίγουρα, υπήρχαν κίνδυνοι από την μη-λύση, ιδίως υπό την ηγεσία κατ’ ευφημισμό «Ελλήνων» πολιτικών σε Ελλάδα και Κύπρο, ένας εκ των οποίων θα μπορούσε να ήταν π.χ., η επιχειρούμενη εν έτι 2025 εισδοχή της Κύπρου στην ζώνη «Schengen», οπότε οι Τούρκοι θα μπορούσαν π.χ., να καταργήσουν (ν’ ανοίξουν) όλα τα σημεία διέλευσης, πλημμυρίζοντας την Κύπρο με Τούρκους υπηκόους, δημιουργώντας από μόνοι τους ενιαίο κράτος κάτω από τον Τούρκικο στρατό.
Εναλλακτικά, μπορεί οι «Έλληνες» πολιτικοί ηγέτες να ήλπιζαν κι εκείνοι (μαζί με τους εξ’ ίσου άθεους Δυτικούς συμμάχους τους) να φέρουν με τον πιο πάνω τρόπο την Τουρκία πίσω στην Κυπριακή Δημοκρατία σε μια «de facto» Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία υπό την επικυριαρχία του Τουρκικού στρατού, παίζοντας επικίνδυνο παιγνίδι με την Τουρκική ιδιοσυγκρασία, αδιαφορώντας, ή αγνοώντας τις φοβερές συνέπειες ενός τέτοιου εγχειρήματος επί του Ελληνοκυπριακού πληθυσμού. Ακριβώς όμως, επειδή τα πάντα είναι προνοημένα, ποτέ δεν επέτρεψε τέτοιο πράγμα ο Θεός, είτε από την μία ή από την άλλη μεριά.
1.4 - Γιατί ο Τραμπ δεν επέβαλλε Κυρώσεις κατά της Ρωσίας;
Ουδέποτε λοιπόν υπήρξαν δύο κράτη στη Κύπρο. Αντίθετα μάλιστα, η θέση για κυριαρχική ισότητα απετέλεσε το Βατερλό της Τουρκίας, η οποία εξέλιπε ως κράτος. Επειδή, η αναιδέστατη αυτή απαίτηση «έπιασε» (δηλαδή ξεκίνησε) τελικά τον μεγάλο πόλεμο από κάτω, δηλαδή από το Αιγαίο και την Κύπρο, και όχι από πάνω (δηλαδή από την Ουκρανία), σχεδόν ταυτόχρονα όπως έχουμε αναφέρει με την επίθεση των Αγγλοεβραίων κατά του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν, που στην ουσία ήταν μια πρώτη αποφασιστική επίθεση κατά της Ρωσίας, μια και δεν υφίστατο στ’ αληθινά πραγματική πυρηνική απειλή κατά του οποιουδήποτε από το Ιράν. Άλλωστε, επίσης και το Μουσουλμανικό Πακιστάν είχε πυρηνικά όπλα, χωρίς όμως κανένα πρόβλημα, κάτι που ήταν ενδεικτικό του ότι, πέραν της Χεζμπολάχ, κλπ., το «πρόβλημα» του Εβραϊκού κράτους των σταυρωτών του Θεού δεν ήταν το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, αλλά η Ρωσία (και η Ορθοδοξία) που ήταν από πίσω.
Την ίδια στιγμή με την «λύση» του Κυπριακού και την επίθεση στο Ιράν, η πρόνοια του Θεού φρόντισε να επέλθει «Πολιτειακή Ανωμαλία» στην Ελλάδα (με πλήρη χρηματοπιστωτική χρεοκοπία του Ελληνικού κράτους), τουτέστιν ένα πλήρες δυαδικό υπαρξιακό αδιέξοδο, δηλαδή πλήρης πνευματικός αποπροσανατολισμός με έντονη αναζήτηση του Τριαδικού Θεού στον άνθρωπο (του Χριστού), όσο οι Έλληνες της Κύπρου απέρριπταν ασυζητητί το βδέλυγμα μιας ΔΔΟ ανάμεσα σε δύο κυρίαρχα κράτη, λέγοντας ξανά ένα βροντερό ΟΧΙ, παρόμοιο με εκείνο του 2004 επί ημερών του ηρωικού Προέδρου Τάσσου Παπαδόπουλου, τσιμεντώνοντας βασικά με το αίμα τους την ταφόπετρα της Τουρκίας μετά που εκείνη τους επιτέθηκε. Παράλληλα, η δημοκρατία καταλυόταν παντού σε Ευρώπη και ΗΠΑ Η Ελλάδα και η Κύπρος έχασαν το Βέτο τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση, και ο Τραμπ καταργούσε την Ακαδημαϊκή ελευθερία στις ΗΠΑ, όσο η Τουρκία αναδεικνυόταν σε αιχμή του δόρατος του ΝΑΤΟ, υπεύθυνη για την άμυνα της Ευρώπης κατά της Ρωσίας, με ό, τι αυτό συνεπαγόταν για την Κύπρο και τον Ελληνισμό, που έμελλε να υποστούν τα πάνδεινα.
Έστω όμως και τα πάνδεινα, ο Άγιος Γέροντας Παΐσιος είχε πει, πως αν ο πόλεμος πιανόταν από κάτω, τότε οι Έλληνες θα την είχαμε «καλά». Αν όμως πιανόταν από πάνω (δηλαδή από την Ουκρανία), τότε ο Ελληνισμός θα τα έβρισκε σκούρα. Ορίστε λοιπόν που το έλεος και η πρόνοια του Θεού επέτρεψαν επικεφαλής των ΗΠΑ να ετίθετο ένας Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος υπό τις οδηγίες των τραπεζιτών που τον ήλεγχαν, έκανε ειρήνη με την Ρωσία (αποτρέποντας τον επάνω πόλεμο), όχι βέβαια επειδή αγαπούσε τους Ρώσους, ή επειδή είχε δήθεν εγκαταλείψει τους Άγγλους, Εβραίους και Τούρκους φίλους και συμμάχους του, αλλά για να τους διευκολύνει στην επίθεσή τους κατά του Ιράν, δηλαδή για να μην βρουν μπροστά τους την Ρωσία όταν θα επιτίθονταν κατά του Ιράν.
Αν τότε προπολεμικά υπήρχαν ευσεβείς αληθινοί πολιτικοί αναλυτές που να βασίζονταν στις προρρήσεις των Αγίων Γερόντων μας, θα αντιλαμβάνονταν αμέσως ότι ο λόγος για τον οποίο ο Τραμπ έβαζε σε όλους κυρώσεις πλην της Ρωσίας (που συνέχιζε μάλιστα να επιχειρεί πολεμικά και να προχωρά στην Ουκρανία) ήταν ακριβώς επειδή ο Τραμπ συγκροτούσε κοινό στρατιωτικό μέτωπο Εβραϊκού κράτους, Ελλάδας Τουρκίας, Κύπρου & Συρίας υπό την Τουρκία (για λογαριασμό και προς όφελος του Εβραϊκού κράτους) για την επίθεση κατά του Ιράν, και δεν ήθελε οι σύμμαχοι του να βρουν μπροστά τους την Ρωσία. Τουλάχιστον έτσι νόμιζε. Ήταν το γνωστό δυαδικό παιγνίδι του πουλιού με τα δύο κεφάλια, που έκανε πολλούς να πιστεύουν λανθασμένα ότι υπήρχε όντως διάσταση στο Δυτικό στρατόπεδο. Αλλά, τι να περίμενε κανείς από ούτω καλούμενους «πολιτικούς αναλυτές» που δεν είχαν καν καταλάβει τους αληθινούς λόγους για τους οποίους η Τουρκία δεν δεχόταν πια την ΔΔΟ στην Κύπρο, χωρίς βέβαια να σημαίνει ότι οι λόγοι αυτοί περιορίζονταν μόνο σ’ εκείνους που αναφέρω εγώ στην παρούσα ανάλυση.
Η κυριαρχική ισότητα απετέλεσε το Βατερλό της Τουρκίας, επειδή, όντως το Αγγλοτουρκικό σχέδιο «πέτυχε». Η Τουρκία προχώρησε στρατιωτικά κι άρπαξε Αιγαίο και Κύπρο. Μόνο που αντί η Ρωσία να μπει όπως την ανέμεναν σ’ ένα πόλεμο φθοράς κατά της Τουρκίας (παρόμοιο με εκείνο της Ουκρανίας), αυτή κατάφερε σαν από θαύμα να εξουδετερώσει αμαχητί την Τουρκία. Βέβαια, ο διάβολος δεν χάνει ποτέ μέχρι που να χάσει ολοκληρωτικά, επειδή μετά την καθολική απόρριψη από την Ρωσία των Δυτικών εκκλήσεων να επιστρέψει την Πόλη (ήταν εκ των ουκ άνευ επειδή η Πόλη ήταν σαν μια 2η Κριμαία για την Ρωσία - βλ. πρόσβαση και διέλευση από τα Στενά), το «City of London» κατάφερε τελικά να εμπλέξει και τις ΗΠΑ στον πόλεμο. Οι Άγγλοι έκαναν κάτι παρόμοιο με εκείνο που είχαν κάνει παλαιότερα στο «Pearl Harbor», όταν κατάφεραν να εμπλέξουν τις ΗΠΑ σε πόλεμο με την Ιαπωνία. Παρεμπιπτόντως, δεν ήταν όντως ανεξήγητο το ότι η Ιαπωνία (μια σοβαρή πατροπαράδοτη αυτοκρατορική δύναμη) μωράθηκε και ξύπνησε τον γίγαντα (τις ΗΠΑ), αφήνοντας τον στη συνέχεια να εξοπλιστεί εναντίον της και να την καταστρέψει;
Εν πάση περιπτώσει, τα όσα ακολούθησαν την κατάληψη της Πόλης από τους Ρώσους με την προέλαση της Ρωσίας πάνω από την Γεωργία, μέχρι έξω από την Ιερουσαλήμ, έδωσαν την ευκαιρία στην συλλογική Δύση (συμπεριλαμβανομένων δυστυχώς και των ΗΠΑ) να εφαρμόσει τα καταχθόνια σχέδια της κατά της Ορθοδοξίας, η οποία είχε στο αναμεταξύ αρνηθεί να αυτοκαταργηθεί υπέρ της παπικής παναίρεσης, κάτι που οι «ψυχικοί» άνθρωποι-βδελύγματα το έλεγαν δήθεν «ένωση των εκκλησιών». Η άρνηση αυτή συνιστούσε περιφανή πνευματική νίκη της Ορθοδοξίας, που προδιάγραφε και την νίκη επί του εδάφους, οδηγώντας την Δύση στη δύση της.
Οι Δυτικοί ενώθηκαν σύσσωμοι και συγκέντρωσαν επί του εδάφους της Μικράς Ασίας (Τουρκίας) στρατό 800 και πλέον χιλιάδων ανδρών από ΗΠΑ, Αγγλία, Καναδά, Ευρωπαϊκές χώρες, Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία, κλπ., δήθεν προς «απελευθέρωση» της Κωνσταντινούπολης από τους Ρώσους. Όμως, άλλο ήταν το θέλημα των ανθρώπων και άλλο του Θεού. Όσο απίστευτο κι αν ακούγεται, με την βοήθεια του Χριστού, οι Δυτικοί (με την Τουρκία και τους Εβραίους) έχασαν τον πόλεμο κατά της Ρωσίας. Κανένας Δυτικός ή Τούρκος στρατιώτης δεν επέστρεψε ζωντανός, όσο ευτυχώς οι Έλληνες δεν συμμετείχαν στον φοβερό αυτό πόλεμο, παρόλο που χύθηκε πολύ Ελληνικό αίμα από την Τουρκική επίθεση κατά του Ελληνισμού, ιδιαίτερα στην Κύπρο, την οποία ουδέποτε βέβαια την βοήθησαν, είτε οι υποτιθέμενοι Ευρωπαίοι σύμμαχοί της, ή οι Εβραίοι, που στην πραγματικότητα ήταν σύμμαχοι των Τούρκων (βλ. κοινό μέτωπο). Άλλωστε και όπως έχουμε αναφέρει, ο ρόλος της Κύπρου ήταν να παίζει το αναλώσιμο δόλωμα μαζί με την Ελλάδα. Οι Ρώσοι συνέτριψαν κατά κράτος την Νατοϊκή αεροπορία πάνω από την Πόλη, η οποία κολυμπούσε κυριολεκτικά στο αίμα, όσο οι Ευρωπαϊκές πόλεις μετατράπηκαν σε παραγκουπόλεις.
Τελικά και για να σταματήσει η φοβερή αιματοχυσία που δεν θα άφηνε τίποτε όρθιο, η Κίνα που άρχισε να φοβάται την Ρωσία, απέσυρε την στήριξη της προς αυτήν, αναγκάζοντας την να συμφωνήσει να αποχωρήσει από την Πόλη. Δεν ετίθετο όμως θέμα να επιστρέψει ποτέ η Ρωσία την Πόλη στους Τούρκους, γι’ αυτό και η Ρωσία απέδωσε την Πόλη (με την αναγκαστικά σύμφωνη γνώμη των Αγγλοσαξόνων που βρίσκονταν σε στρατιωτική απόγνωση) στους νόμιμους ιδιοκτήτες της, δηλαδή τους Έλληνες, και έκτοτε η Πόλη δεν έγινε ποτέ ξανά Τουρκική, όσο το Τουρκικό κράτος διαλύθηκε. Άλλωστε ήταν ένα τεχνητό κράτος που δημιουργήθηκε το 1923 πάνω σε εδάφη που ανήκαν σε Έλληνες, Αρμένιους, Κούρδους, κλπ., τα οποία φυσικά και επέστρεψαν στους έννομους, ή/και νόμιμους ιδιοκτήτες τους.
1.5 - Ιστορική Αναδρομή & Ελευθερία
Μετά που το 1922 οι δήθεν «φίλοι» των Ελλήνων αποδεκάτισαν το Ελληνικό Εκστρατευτικό Σώμα στην Μικρά Ασία (Τουρκία), στέλνοντας το να καταλάβει δήθεν την Άγκυρα, εγκαταλείποντας την Πόλη, που οι Έλληνες την είχαν ήδη στο χέρι (άρχισε μάλιστα να τελείται λειτουργεία στην Αγία Σοφία), οι Άγγλοι ίδρυσαν στη συνέχεια (το 1960) την Κυπριακή Δημοκρατία, παρουσιάζοντας την σαν το δήθεν «αποτέλεσμα» του απελευθερωτικού αγώνα των Κυπρίων (1955-59), ενώ ο αγώνας είχε γίνει ξεκάθαρα για την ένωση της Κύπρου με την μητέρα Ελλάδα. Μετά, και με την βοήθεια των διαχρονικά ίδιων ανόητων «Ελλήνων» που προκάλεσαν την Μικρασιατική καταστροφή, οι Άγγλοι επέτρεψαν το 1974 την Τουρκική εισβολή και κατάληψη μόνο μέρους της Κύπρου, αιχμαλωτίζοντας έτσι την Τουρκία στην Κυπριακή Δημοκρατία (βλ. σχετική δήλωση «James Callaghan»).[1]
Στη συνέχεια όμως και σε συνεννόηση με τους Άγγλους του «City», ο Ερντογάν που ενεργούσε υπέρ των Άγγλων και υπέρ των Εβραϊκών συμφερόντων, χρησιμοποίησε προς εσωτερική κατανάλωση και απόκτηση λαϊκού ερείσματος, το όντως έγκυρο επιχείρημα ότι η Τουρκία ήταν απολύτως αναγκαία για την Δυτική νίκη επί της Ρωσίας (η οποία εν τω μεταξύ είχε εισβάλει το 2022 στην Ουκρανία), και αρνούνταν επί σκοπού και κατόπιν συνεννόησης με τους Άγγλους να δεχτεί το τρίτο σκέλος του Αγγλοσαξονικού σχεδιασμού, που ήταν η δεδηλωμένη «λύση» της ΔΔΟ υπό την Κυπριακή Δημοκρατία, ζητώντας κυριαρχική ισότητα, δηλαδή δύο κράτη στην Κύπρο, ενώ γνώριζε καλά πως κάτι τέτοιο δεν θα γινόταν απολύτως ποτέ, ή κι αν γινόταν, θα ακυρωνόταν εν τη γενέσει του από τις εξελίξεις. Όπως έχουμε ήδη αναφέρει, ο λόγος ήταν επειδή οι Άγγλοι ήθελαν μέσω της λύσης του Κυπριακού και σε συνεργασία με τον Ερντογάν, να τραβήξουν την Ρωσία σε πόλεμο με την Τουρκία.
Μετά την πραγματοποίηση των «γε-γο-νό-των» που προφητεύονταν (σαν «πίσω στο μέλλον»), ειδικά στην Κύπρο που πολλοί ιδιοκτήτες ήταν ακόμα εν ζωή από το 1974 (οι ίδιοι, ή/και τα παιδιά τους) και οι μνήμες ακόμα νωπές, αποκαταστάθηκε πλήρως η δικαιοσύνη, όσο η βρώμα του «City» (όχι οι αγαπημένοι Άγγλοι πολίτες) εκδιώχθηκε πλήρως και ολοκληρωτικά από το νησί. Στην Μικρά Ασία, το αρχέγονο Ορθόδοξο κύτταρο ξύπνησε σε δεκάδες εκατομμύρια «Τούρκους», οι οποίοι απετέλεσαν τον νέο Ελληνορθόδοξο πληθυσμό που άρχισε να μιλά Ελληνικά και να γεμίζει τις Εκκλησιές, όσο οι μη-Τούρκοι όντως Μουσουλμάνοι χάθηκαν στα βάθη της Ανατολίας και δεν ξανακούστηκαν πια ποτέ. Η Αγία Σοφία αποκαταστάθηκε στο πρότερο κάλλος της ως ο Καθεδρικός Ναός της Ορθοδοξίας, και η Κωνσταντινούπολη έγινε η νέα πρωτεύουσα της Ελλάδας, όσο η Αθήνα ξεχάστηκε. Οι άνθρωποι τότε μιλούσαν μόνο για τον Χριστό, ζητώντας να μάθουν τα πάντα γι’ Αυτόν, όσο ποταμοί δακρύων έρρεαν συνεχώς και για χρόνια από τα μάτια τους. Νικητής του 3ου Παγκοσμίου Πολέμου αναδείχθηκε θριαμβευτικά η Ορθοδοξία.
Λίγο πριν γίνουν όλα αυτά και λάβει χώρα η αναλαμπή και επανεκκίνηση της Ορθοδοξίας, οι επαίσχυντες πολιτικές δυνάμεις της Κύπρου που είχαν ταχθεί υπέρ του ΝΑΙ στο δημοψήφισμα του 2004 και παρέμεναν αμετανόητες, επιμένοντας στην Αγγλική ισοπεδωτική λύση της ΔΔΟ (δηλαδή στην άνευ όρων παράδοση του Ελληνισμού στην Τουρκία), τιμωρήθηκαν πάρα πολύ σκληρά από τον λαό. Το ίδιο και οι οπαδοί τους που υπέπεσαν σε κοινωνική δυσμένεια, αποστροφή, χλευασμό, μέχρι και εξοστρακισμό. Αυτοί, επέμεναν όπως τους υπνωτισμένους να εξάπτουν την Τουρκία με διορισμούς απεσταλμένων από τον ΟΗΕ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, ωσάν και τα πράγματα να όδευαν όντως προς λύση ΔΔΟ, δήθεν υπό την Κυπριακή Δημοκρατία, δηλαδή χωρίς κυριαρχική ισότητα.
Ήταν όμως μια παραισθησιογόνα κατάσταση κατά την οποία απλά δεν άκουγαν τα μηνύματα από τους Τούρκους που τους εξευτέλιζαν, λέγοντας τους κατάμουτρα ότι η ΔΔΟ που υποστήριζαν ήταν μια διχοτομική λύση υπό την Βρετανία, και ότι εφόσον όντως ήθελαν ενιαία την Κύπρο, τότε η λύση ήταν ΔΔΟ ανάμεσα σε δύο ανεξάρτητα και κυρίαρχα κράτη (την Κυπριακή Δημοκρατία και τα κατεχόμενα). Το σκεπτικό των Τούρκων ήταν ότι, όπως πριν το 1974 η Κύπρος ήταν ενιαία υπό την Ελλάδα, έτσι και τώρα θα ήταν πάλι ενιαία, αλλά υπό την Τουρκία και τον στρατό της, τον οποίο οι Τουρκοκύπριοι δεν τον θεωρούσαν καθόλου κατοχικό, και ο οποίος μάλιστα δεν θα έφευγε απολύτως ποτέ, παρά και θα παρέμενε για να εγγυάται την αδικία της κλοπής Ελληνικών περιουσιών από τους Τούρκους σε μια ενιαία Κύπρο υπό την Τουρκία, πιθανώς κάτω από ένα νέο σύνταγμα, αποτέλεσμα συνομιλιών για ΔΔΟ ανάμεσα στα δύο πια κράτη. Αντίθετα μάλιστα, οι Τουρκοκύπριοι θεωρούσαν ότι οι Ελληνοκύπριοι ήταν η κατοχική δύναμη της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Μέσα στην αδικία τους, οι Τούρκοι είχαν τελικά «δίκαιο». Γιατί δηλαδή έλεγαν, να έχει η Βρετανία τον επικυρίαρχο ρόλο και όχι η Τουρκία, σαν το ένα από τα δύο συμβαλλόμενα μέρη;
Στη νέα κατάσταση που πήγαινε να διαμορφωθεί σαν αποτέλεσμα της παράλογης επιμονής για «λύση» ΔΔΟ υπό την Κυπριακή Δημοκρατία με επικυρίαρχο την Βρετανία (και την Τουρκία να καθίσταται δήθεν «τρίτο κράτος» - αν θα μπορούσε να ήταν ποτέ δυνατόν κάτι τέτοιο), το τι συνέβη σε όλους εκείνους τους υπαρξιακά αδαείς «ψυχικούς» του ΝΑΙ που βλέποντας ότι είχαν γίνει πανηγυρικά ρεντίκολο προσπαθούσαν με διάφορες δικαιολογίες να σώσουν τα τομάρια τους), ήταν «τὸ τῆς ἀληθοῦς παροιμίας. Κύων ἐπιστρέψας ἐπὶ τὸ ἴδιον ἐξέραμα, και Ὗς λουσαμένη εἰς κυλισμὸν βορβόρου», δηλαδή τους συνέβη εκείνο που λέει η παροιμία, ότι κατάντησαν όπως τα σκυλιά που γλύφουν το ξέρασμα τους, και τα γουρούνια που κυλιούνται στο βόρβορο.
Ήταν όμως πολύ αργά, επειδή όλοι τους γνώριζαν πια και τους απέφευγαν όπως ο διάβολος το λιβάνι. Επειδή επρόκειτο όντως για ρεντίκολα…
Χριστόδουλος, 25η Μαΐου 2025
[1] https://www.nytimes.com/1974/08/14/archives/cyprus-fighting-resumes-as-peace-talks-collapse-un-called-into.html
